kampeerbelevingen van 2016 deel 1, 2 en 3

[jkmm]

Al vanaf januari hebben we (zomer)vakantieplannen. Bestemmingen zijn Engeland, Noorwegen, Zweden, Duitsland en misschien Spanje, want daar zijn we nog nooit geweest. De inhoud van de spaarpot moet aansluiten op de wensen. Plannen genoeg dus, voorlopig blijft het daarbij. De maanden schuiven voorbij, het blijft bij suffe plannen. Dan breekt april aan, biedt echter geen perspectief tot kamperen in een tent. In mei is er een vakantie van twee weken te besteden. Wat doen we? Het weer is niet stabiel aangenaam in Nederland. De koers gaat richting Italië, vakantieland bij uitstek. Daarbij moeten we door Oostenrijk of Zwitserland heen. Hier zien we de eerste echte bergen. Duitsland is hier en daar heuvelachtig, dat begint er iets op te lijken. Dat vinden wij belangrijk in een vakantie. We zien graag bergen om het gevoel te hebben los te zijn van het dagelijks leven. Op de dag van vertrek, 28 april, is het lekker weer bij ons. Het zo goed als vlakke Nederland, dat steek je makkelijk over van het westen naar het oosten. Duitsland door, duurt ietsje langer. Moeten we nou zo nodig helemaal daarheen? De airco aan, het is warm achter het glas. De kinderen kijken DVD’s. De schermpjes zitten met klittenband aan de hoofdsteunen. Of ze lezen een tijdschrift. Echt geïnteresseerd in wat men langs de weg kan zien, zijn ze nog niet. Een paar boekjes zouden ook volstaan hebben. Scheelt ons dat gedoe met snoeren en de discussie welke film. Ach ja…Eens in de paar uur tijd om uit te stappen. Een stukje lopen om uit die ene stoelhouding te komen. Toiletbezoek, een korte koffiestop, wat eten. Een kwartier stoppen is zo goed als niks. Haast hebben we niet, het is vakantie hè.

Duitsland blijkt nog steeds zo groot te zijn als het jaar ervoor. De kilometers tikken weg op de teller, het onderstel verwerkt de tikken van de betonnen Autobahn. Bij een Raststätte gaan we lunchen. Het is best druk op weg, gelukkig toch geen files gehad. Lekker even uit de auto voor ontspanning. Kost soms een half uur. Met een licht gevulde buik komen we terug op de parkeerplaats. We lopen naar de auto. Wat raar, er is een achterdeur open en er staan mensen naast. Het zal toch niet…. ???
Nee. Gelukkig. Niks aan de hand. Alles zit er nog in. Eén van de kinderen is vergeten de deur dicht te doen bij vertrek. De centrale vergrendeling heeft bij bedienen vanaf de andere kant niet geprotesteerd en dus zijn we met een gerust hart gaan eten. De Duitse mensen stonden daar om toezicht te houden op onze spullen, zelf hebben ze wel een slechte ervaring op deze manier, zo vertellen ze. In elk geval nogmaals vet bedankt vanaf hier. Verder gaat de reis voorspoedig. Slechts een keertje tanken, de auto is erg zuinig op de lange stukken. Intussen gaat de temperatuur iets omlaag. Er ligt soms nog sneeuw op de vluchtstrook. Oostenrijk komt in zicht. We zien de witte bergtoppen in de verte. Daar zullen we overnachten. We vinden een hotel in Reutte, Tirol. De avond is steenkoud. Na een goede nachtrust en prima ontbijt wordt koers gezet richting Norcenni. Nog een keer getankt, in Oostenrijk verkopen ze de benzine voor minder dan bij wat bij ons de dieselprijs is. Een mooi land hoor, ook geschikt voor vakantie. We zien de wintersportoorden aan ons voorbij trekken. Opschieten is er niet bij op dit bergtraject. Hele stukken worden afgelegd achter kreunende vrachtwagens die moeizaam hun tonnen lading de helling opslepen. Rustáááág!! En er achter blijven, we zijn niet levensmoe.

De Italiaanse grens wordt gepasseerd. Meteen te zien aan roestige vangrail lans de weg, restanten van een aanrijding op de vluchtstrook en slecht leesbare verkeersborden met algenaanslag er op.
Druiventeelt op de hellingen, bruine koeien met een ander profiel in de ruime weides. Huizen waar het pleisterwerk vanaf brokkelt. Daarachter een vervallen schuur. Betonnen fabriekshallen met half werkende lichtreclame, heel andere bouw dan bij ons. Stevig doorrijdende dames, die lippenstiften terwijl ze hun zonnebril beoordelen in de binnenspiegel. Met groot licht seinende Alfa Romeo coureurs, als je even links rijdt om een vrachtwagen te passeren. Maar…., ondanks alles, wat een fantastisch land!!!! Dit soort beschreven taferelen worden slechts sporadisch waargenomen. Anders waren wij er niet zo gek op.

Een heel eind rijden we op nagenoeg vlakke wegen. En daar zijn ze weer, de door ons zo geliefde, enorme stukken steen die bij het afkoelen van de aarde opgerimpeld zijn tot bergen. In Italië staan er dus ook een paar. Hè, gelukkig maar. Toscane, slingerdeslang helling op, helling af. Langs de kronkelende wegen staan die kenmerkende cipressen. Helaas ook gedenktekens, die stil herinneren aan fatale ongevallen. Gele huizen, rode daken. Telefoonpalen her en der, hun kabels rijgen de huizen aan elkaar. De doorgaande weg voert je dwars door knusse dorpjes heen waar je dan wat snelheid moet minderen. Oude mannetjes verzamelen zich op een bank op het plein. Achter hen de tabakswinkel annex lotenverkoper. Wij vinden het prachtig om naar te kijken. In Frankrijk tref je soortgelijke toestanden. Al spelen ze dan jeu de boules. Eenmaal op de camping treffen we veel landgenoten. Ook zij verruilen het drukke Nederlandse leven voor een week pizzakauwen. Bij Norcenni Club Girasole is er een mega-receptie. Een prachtig modern gebouw, achter de baliemedewerkers zijn de zo kenmerkende heuvels door het vele glaswerk te zien. Dat belooft wat met de camping. Het is in onze ogen zelfs een klein dorpje.

De koude avonden worden doorgebracht in een stacaravan. Tuurlijk, die is beter geïsoleerd dan een tent. Meteen heb je dan wel te maken met de “hokkerigheid” van zo’n gebouwtje. De opblaasbare tent deel je in zoals je wilt en is in principe groot zat. (Huh ja, als het weer meezit.) Het gordijn/scheidingswand om een slaapkamer in te richten, gebruiken we vaak niet eens. Het went snel in de keet, eten doen we voornamelijk buiten op de veranda. Het leven is hier ontspannen, ergens tussen de Toscaanse heuvels waar je omringd bent door oude steden die boordevol staan van historie. Volterra, Lucca, St. Gimignano, Arezzo, Siena en het zeer bekende Pisa met de toren die nog steeds niet is omgevallen. Drommen mensen trekken er door de nauwe straten langs souvenirwinkeltjes, de zon schijnt op hun bol terwijl ze aan een handgemaakt ijsje likken. Beroemde ijsbereiders hebben een flinke rij wachtenden voor de deur. Aan de gevel hangen hun veroverde oorkondes. Over de gekoelde vitrine hangen talrijke medewerkers zij aan zij om naar voorkeur de stroperige lekkernij op een knapperig hoorntje te doen. Als haringen in een ton, staan ze daar. Dat hun armen niet in elkaar verstrikt raken is een wonder. Meer plek voor bewegingsvrijheid heeft het publiek ook niet, al staan zij zelf uit vrije wil te wachten. Wat we ook zien: Echt ijs schept men er niet in bolletjes. Dat doe je met een spatel wat meer tijd kost. Op die manier onderscheidt je je van de “ordinaire” ijsboer. Verder nog te koop tijdens het wandelen: porchetta, grappa, espresso en ricottakaas of parmezaan.
We wisselen het af. Een dagje cultuur, een dagje wat anders. Dat “anders” kan van alles inhouden, zolang het maar niks met kunst of het interessante gebied van geschiedenis tot aardrijkskunde te maken heeft. Het is immers vakantie, de school is uit het zicht.



Kijk eens hoe vrolijk de jonge dames worden van snuffelen in een enorme kleding-outlet. Valdichiana biedt aan elk wat wils.
Die middeleeuwse steden bereik je over het grootste gedeelte eenvoudig via snelwegen. Waar die (tol)wegen ophouden, pak je een toeristische route. Met hier en daar een kuil in de weg, de wegwijzers zijn begroeid of omgevallen achter een verbogen vangrail. Het kan allemaal in dit land. Mega veel bochtjes en hellingen kunnen tussen de camping en de uiteenlopende bestemming genomen worden. Het rijden is zeer gevarieerd, overal is voor ons Nederlanders wel wat te zien. Wijnboeren bieden hun producten aan langs de weg. Via een pad dat meer gaten dan wegdek vertoont, komen we bij een wijnboertje. Met een treurig gezicht vertelt de boerin dat de olijfoogst volledig is weggevaagd door keiharde hagelbuien. Olijfolie verkopen ze dus dit jaar niet. Ga hamsteren! Want de olie wordt straks pittig duur, is haar advies. We kopen een paar flessen wijn en een fles Grappa voor koudere tijden. Door de motregen hebben we een somber dagdeel. Voor de rest van de week is het overwegend zonnig.
Relaxed lezen op de camping, eten maken, of een stukje wandelen over het uitgebreide terrein. Het zwemwater van het buitenbad is tamelijk fris als we ons te witte- en te ietwat te dikke lijf er in wagen. Onze dochters hebben minder moeite met de vrij lage watertemperatuur. Kennelijk is de glijbaan mega aantrekkelijk. De vrije tijd vliegt voorbij. Verplichtingen op school en bij werkgevers doet ons terugkeren naar huis. Aaaajaai, we verlaten de gewaardeerde bergen. Al rap zitten we terug in het ritme van alledag en teren op de vele opgedane indrukken.

[jkmm]

Deel 2
Nauwelijks twee maanden verder begint onze zomervakantie. Bijna vergeten: tussendoor werd er een lang weekend gekampeerd met de gebleekte 350. Het Pinksterweekend deden we in Uithoorn op een tot camping omgetoverd voetbalveld. Nederlandse inschrijvers, ongeveer evenveel Duitsers, een verdwaalde belg vormen het gezelschap en het werd een leuke ervaring. De meeste mensen zijn dus wel te begrijpen. Vrijdags begon het als een nog zomerse dag, tot heet aan toe bevonden. Zaterdag en zondag bestempelen we als uiterst fris. De temperatuur zakte naar een diepterecord, gemeten over de laatste honderd jaar. ’s Maandags zelfs een regenbui om de misère compleet te maken. Dat wordt thuis de boel laten drogen. Slapen in een koude tent is geen bezwaar. Behaaglijk uit de wind draai je je in een warme slaapzak. Zo ronk je de nachtelijke uren weg. Koken hoefden we niet zelf te doen. Overdag in motorpak op twee gemotoriseerde wielen door de provincies Utrecht en Noord-Holland rijden. ´s Avonds feestend in een behaaglijk warme voetbalkantine. De douche was met koud water. Ach, daarna gloei je weer op met flink afdrogen. Na het weekend ontdekt dat iets verderop wel warme douches zijn. Dat was iets comfortabeler geweest. Goed om te weten voor de herhaling in 2019. Al met al er lekker uit geweest. Kamperen doet een mens goed!
En dan de zomervakantie waar reikhalzend naar uit is gekeken. Is de bestemming bekend?? Ja, ondertussen wel. Hoera, de zomervakantie wordt doorgebracht in de eigen koepeltent. Een verademing zolang het buiten op kamertemperatuur of warmer is. Letterlijk. We gaan per auto naar de Ardèche. Het aanhangertje wordt aangekoppeld, de hoeveelheid spullen die broodnodig meegaat, past nooit van zijn leven in de kofferruimte. Zelfs onder de vrij korte benen van de jonge dames achterin de auto, liggen noodgedwongen slaapspullen. De middelste zitting van de achterbank is bezet met spelletjes en knutselspullen. Hechte Nederlandse vrienden zitten reeds enkele dagen op ons te wachten op onze Franse eindbestemming. Hun twee jongens kijken uit naar de komst van onze twee dochters. Ho ho, denk daarbij niet aan vakantieliefdes. Die interesse hebben ze (nog) niet. Frankrijk, een land vol met van alles dat een vakantie aantrekkelijk maakt. Ten oosten richting Zwitserland of in het westen aan de onmetelijke kust, in het zuiden ook fraai. Het maakt ons niet zoveel uit. We laten de campingkeuze over aan onze vrienden over. Dat zit wel goed. Als twee gezinnen ondernemen we het nodige samen, naar behoefte zijn we op onszelf. Het is goed vol te houden op die manier. Na twee dagen zijn we vanuit de Bollenstreek op de Franse camping beland. De gebruikelijke file bij Lion, daar viel niet aan te ontkomen. Dat was dan meteen de enige echte file van formaat die de reis ophield. Jammer genoeg liep de automotor stationair wat minder als de airco aanstond, om over oppakken bij wegrijden maar te zwijgen. Die file van drie kwartier hebben we okselklotsend afgelegd met open ramen. Deze ouderwetse manier van afkoelen ben je niet meer gewend. Je merkt dat je aan het eind van de dag minder fit uitstapt dan gewoonlijk. Eenmaal op de plaats van bestemming vergeten wij dit ongemak snel als we horen dat families de pineut zijn geweest met pech langs de kant of zelfs een vervelend ongeval inclusief ziekenhuisbezoek meemaken. Het kan zo verkeren in jouw vakantie waar je maanden naar hebt uitgekeken.
Onderweg is het een groot schilderij dat voorbij komt. Grandioze uitzichten over enorme lappen land. Eindeloze glooiingen. Gele velden met zonnebloemen, goudgele velden met graan, groene velden met mais of gras. Koeien met andere kleur dan bij ons om de hoek. Huizen waar al jaren geen schilder langs is geweest. Diepe barsten in de oude verflaag tonen de structuur van het hout. De elektra aan de buitenmuur is houtje-touwtje werk. Sanitair is meestal de absolute basis. Slechte verlichting, ach, het is niet anders. In Frankrijk kan je prima eten. Er groeit veel aan gewassen op een natuurlijke manier onder de zon. En dat proef je. Ze serveren vlees en vis. Ook wel eens afkomstig van beesten die wij niet eten. Hoe diervriendelijk ze zijn? Hmm, een vraagstuk dat open blijft. Als de fransen op de weg zitten, hebben ze haast. Het is soms idioot weggedrag. Kijk eens op een willekeurige parkeerplaats. De voertuigen hebben vrijwel allemaal schade in meer of mindere mate. Eenmaal uit de auto vandaan, is er niks mis met dit volk. Ze zijn gastvrij en hebben een mooi land om vakantie te vieren.
Veel kilometers gaan over een tolweg. Die zijn overwegend in goede staat van onderhoud. Af en toe met de pas betalen, enige hinder ondervinden we van onze korte armpjes. Je kan er soms niet goed bij. Nu gaat het een keer mis bij een tolpoort, waar is in vredesnaam het kaartje gebleven? Achter ons gelukkig niemand om de tijdsdruk te verhogen. Vriendelijk worden we door de dame in het krappe hokje te woord gestaan, omdat wij van engels overschakelen op slecht frans waarbij ze met een goedkeurend knikje aangeeft dat ze dit toch liever heeft. Geduldig vraagt ze waar wij de tolweg op zijn gegaan. We komen er niet uit en ze spreekt af een vriendentarief te berekenen. Soms heb je geluk….
Het is een heerlijke tijd op deze camping aan de Ardèche. Het Zuid-Europese leven: Rustááág! Lukt het vandaag niet, is er morgen weer een dag. Je doet bijna alleen dat, waar je zin in hebt. Het weer is er ook niet naar om je urenlang stevig in te spannen. Alhoewel, sportievelingen gaan wel fietsen of hardlopen om in hun ritme te blijven. Respect voor de doorzetters!
Enigszins verstandig is het verkennen van de hele camping. Soms werken bijvoorbeeld de douches in het ene gebouw beter dan in het andere. Wat is waar te vinden en als je ooit nog eens teruggaat, waar wil je dan staan? Heb je een nog beter plekje gezien? Staan er nog meer karstententen?
Een langgerekte week in Frankrijk doorgebracht, daarna op een donderdag naar Duitsland gereisd. U weet wel, Duitsland, het land van de zonnepanelen. Zowat op elk dak zie je ze. Soms velden vol met zonnepanelen. We overnachten we in een familiehotel niet ver van Freiburg. Het personeel doet er van alles aan om ons de watten te leggen. ‘S avond lekker op het terras gegeten. Want het is zomer. Eén keer per jaar komt er dan een groot glas koud bier van een plaatselijke brouwer op tafel. Na het eten de wifi van het hotel leeg getrokken om een camping te zoeken. Wat volgde was een ontspannen overnachting in een ruim bed. De manager van het hotel spreekt bij voorkeur Engels, wat hij echt keurig doet zonder het in het TVprogramma “Allo, allo” engels met zwaar duits accent uit te brengen, wat zijn meeste landgenoten zo kenmerkt.
Welke camping zullen we nemen? Er zijn genoeg mooie campings in de buurt. Bij navraag is alles vol. In elk geval tot de zondag. Een camping zoeken is dus heel iets anders dan een camping vinden. Hoe overbruggen we die vier dagen? Nou, terrassencamping Sandbank heeft plaats. Wij stellen niet eens zo veel eisen aan de camping. Maar Sandbank aan de Titisee, nééééé. Lees onze redenen op viewtopic.php?f=22&t=1120
Oké, die bestemming wordt het niet. Waar dan naar toe? We rijden een route met campings af, die stuk voor stuk vol zitten. Allen geven aan, vanaf de zondag weer plek te hebben. Op den duur staan we bijna zonder benzine. Het verbruik was aardig opgelopen na het verlaten van de snelweg, eenmaal rijdend in bergachtig gebied. Volgens de navigatie is er dichtbij een tankstation. Op de plaats aangekomen, zien we de restanten van een voormalig garagebedrijf. Oei oei, dat maakt ons zenuwachtig. Langs de weg staat een mannetje in de berm gras te maaien. Hij wenkt. Al gauw blijkt: Het is een vriendelijk Portugees mannetje die nauwelijks Duits verstaat maar in zijn eigen taal antwoord. Of wij Spaans spreken? Nee, wij niet en onze oudste dochter ook net te weinig voor een duidelijke conversatie. Ha wat grappig, hij verstaat ook Italiaans en dat spreken we dan. Zo komen we achter zijn afkomst. Binnen een ogenblik vertelt hij dat er nog twee tankstations binnen een cirkel van vijf kilometer zijn. Je moet het maar weten. Hij wijst met zijn incomplete rechterhand een kant op, veel vingers zitten er niet aan. Die heeft hij op jeugdige leeftijd verspeeld met vuurwerk. We praten nog wat over en weer en de vrolijke dikkerd gaat zwetend verder aan zijn klus. Dit zijn de leuke momenten in de vakantie. Wildvreemde mensen ontmoeten met wie je iets van verbondenheid voelt. Gelukkig voor ons kan de tank vol. Het is inmiddels snikheet in dit deel van Duistland. Prachtige omgevingen, niks mis mee. Enne…….een klein probleempje: Nog nergens een camping met plek voor een bescheiden tent. Wat doen we? Toch maar naar huis? Als we vier hotelovernachtingen moeten doen tot de zondag, is het vakantiebudget zo goed als op. Laatste poging: camping Adam in Bühl. We zijn er van harte welkom op hun tentenveld zonder grenzen. De camping is gigantisch druk bezet. Misschien juist daardoor wordt er veel rekening met elkaar gehouden. We willen het allemaal gezellig houden.
Het woord kamperen is een term, met een voor iedereen verschillende inhoud. We zien wandelaars met rugzak, daar zit echt alles in voor een overnachting. Fietsers en motorrijders met minieme tentjes. In die paar tassen proppen ze een hele sobere vakantie-uitrusting. We vragen onszelf dan af waarom wij zoveel kilo’s troep mee hebben. Het kan ook de andere kant op. Jonge mensen arriveren met een flinke bestelwagen. Daarna volgt veel gesleep met complete koelkasten, haspels, liters frisdrank, kratten bier, BBQs, pakken vlees en een buitengewoon formaat radio/CDspeler. Alles wordt geïnstalleerd onder een partytent. Die is veel groter dan hun nachtverblijf. Of mensen met een caravan achter de auto waar je u tegen zegt. Boordevol luxe, waardoor je net als thuis kan leven. Het ligt er maar aan, wat voor eisen je stelt. Opvallend is, hoe goed deze mengeling van kampeerders met elkaar omgaat. Zat de rest van de wereld maar zo in elkaar.

[jkmm]

Hierbij het staartje in deel 3

De vakantie zit er op. September is vol volgens onze agenda. Nergens een gaatje om snel nog een weekend weg te gaan in de buurt. Het kamperen is voor dit jaar voorbij. Hier in Duitsland is de laatste keer van 2016 dat de ventielen er uit gaan. Meestal vliegen ze niet uit onze handen. Voor het geval dat, ligt er een stelletje reserveventielen in het dashboardkastje te wachten. Pffffff. De twee slangen blazen krachtig hun overdruk uit. Langzaam zakt de tent in elkaar tot een zielig uitziende hoop doek. Nu netjes dubbelvouwen en de tent past in de tas. Het dichtritsen kost altijd wat moeite. Die tas past overdwars op de millimeter in het aanhangertje. Door een beetje naar voren of achteren te schuiven, is de juiste kogeldruk prima voor elkaar te krijgen. De rest van de spullen vind naast de basistent een plekje in de spatwaterdichte bak. Aankoppelen, verlichting controleren en daar gaat het met z’n allen naar Nederland. Het wegennet in Duitsland wordt in deze periode dwars gezeten door talloze wegwerkzaamheden. De files zijn hier niet de schuld van de automobilisten. Jammer, files zijn altijd een onvermijdbaar onderdeel van de vakantieritten. We gaan al niet zo snel met de kar aan de trekhaak. Waar je gewoon door kan rijden, schiet het lekker op met 100km per uur. Het is mooi rijden op de Bundesautobahn 3 over de lange hellingen tegen de avondzon in. De plaatsnaam Marktheidenfeld verschijnt op de borden. Oh nee hè!! Hier stopte in 2015 onze vorige auto er definitief mee, zodat we uren lang onder een verschroeiende zon op de vluchtstrook hebben staan wachten op een sleepwagen. Psychisch gezien krijg je de tik een jaar later opnieuw uitgedeeld. Raar maar waar. Met aangeknepen billen leggen we zo aardig wat kilometers af. Tot andere zaken op- en langs de weg de gedachten af laten dwalen naar leukere bedenksels. Deze auto zal geen idee hebben gehad waar het zich druk maken over gaat. Onverstoorbaar slurpt deze netjes gedoseerd de voordelige, Duitse benzine op tot we helemaal ongeschonden en gelukkig thuis zijn. Na het naar zolder brengen van de vakantiespullen, gaat meteen het dagelijkse leven van voor af aan weer beginnen.

We zijn benieuwd wat 2017 brengt. Voorlopig houden we de kampeerbeleving van afgelopen jaar in het geheugen op peil door het kijken naar de rijkelijk geschoten vakantiefoto’s.